مجمع تشخیص مصلحت نظام
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| جمهوری اسلامی ایران | |
 |
|
|
ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران
دولت (قوه مجریه)
قوه مقننه
قوه قضاییه
شوراهای عالی
سایر نهادها و سازمان‌ها
رهبران
روسای جمهوری
نخست وزیران
روسای مجلس شورای اسلامی
روسای قوه قضاییه
حکومت محلی و شوراها
|
مجمع تشخیص مصلحت نظام، یکی از نهادهای نظام جمهوری اسلامی ایران است که قانون اساسی وظیفهٔ تعیین اعضای آن را به عهدهٔ مقام رهبری گذاشته‌است.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] وظایف
۱- مجمع تشخیص مصلحت نظام، مسئولیت تصمیم‌گیری در سیاستهای کلان داخلی و خارجی ایران و حل اختلاف میان قوای سه‌گانه را برعهده دارد و همچنین ناظر بر فعالیت‌های آنان است.
۲- این مجمع، وظیفهٔ تدوین برنامهٔ چشم‌انداز ۲۰ ساله (از ۱۳۸۴ تا ۱۴۰۴) و نظارت بر اجرای آن را بر عهده دارد.
۳- هم چنین از سال ۱۳۸۵ رهبر جمهوری اسلامی، اختیار نظارت بر عملکرد قوای سه گانه را که از اختیارات رهبر است، به این مجمع واگذار کرد.
[ویرایش] پیشینه
مجمع تشخیص مصلحت نظام، در تاریخ ۱۷ بهمن ۱۳۶۶ توسط سید روح‌الله خمینی، بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی، صرفاً به منظور حل اختلاف میان شورای نگهبان و مجلس شورای اسلامی به وجود آمد[۱].
در سال ۱۳۶۸ و در جریان بازنگری قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، این مجمع رسماً به صورت یکی از نهادهای رسمی کشور درآمد و علاوه بر وظیفه حل اختلاف بین مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان رهبری پس از بحث‌های مشروح درباره جایگاه مجمع تشخیص مصلحت، وظایف یازده گانه‌ای برعهده این مجمع قرار گرفت[۲].
[ویرایش] اعضا
اعضای شورای تشخیص مصلحت نظام سی و پنج نفر هستند که به علاوهٔ ۶ نفر فقهای شورای نگهبان و 3نفر اعضاي حقوقي (روساي قواي سه گانه)به چهل و جهار نفر می‌رسند. ریاست مجمع از بدو تشكيل برعهده علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی است. اعضا شامل دو گروه از اشخاص هستند:
- شخصیت‌های حقوقی:
-
- روسای سه قوه مجریه، مقننه و قضائیه
- فقهای شورای نگهبان
- وزیر یا رئیس دستگاهی که موضوع مورد بحث در مجمع مربوط به آن می‌شود
- شخصیت‌های حقیقی
اعضای فعلی این مجمع که در سال ۱۳۸۰ انتخاب شدند به شرح زیر است[۳]:
